Анатоль Вярцінскі

Нарадзіўся ў сялянскай сям'і,дэбютаваў з вершамі ў 1950-я. Аўтар кніг вершаў і паэм «Тры цішыні» (1966), «Чалавечы знак» (1968), «Выбранае» (1973), «З'яўленне» (1975), «Час першых зорак» (1976), «Ветрана» (1979), «Святло зямное» (1981). У аснове кніг — тэмы сучаснага жыцця ў яго шматгранных вымярэннях. Найбольш значныя творы — ліра-эпічныя паэмы «Заазер'е» і «Дажынкі» (1968) — прысвечаны жыццю пасляваеннай беларускай вёскі, маці — вясковай працаўніцы — лірычная паэма «Начны бераг» (1972), у якой сцвярджаецца неабходнасць захавання гармоніі ва ўзаемаадносінах чалавека з прыродай, і лірыка-філасофская паэма «Колькі лет, колькі зім!» (1979). Творам А. Вярцінскага ўласцівы высокі грамадзянскі пафас, філасафічнасць, аналітычнасць, вострая публіцыстычнасць. Паэт асэнсоўвае «вечныя» праблемы чалавечага існавання, маральныя каштоўнасці жыцця, услаўляе духоўную веліч чалавека, выкрывае абыякавасць і самазадаволенасць. Для маёй паэзіі ў значнай ступені характэрна выяўленне інтэлектуальнага пачатку. У той жа час у у маіх творах рацыянальны бок паэзіі ўраўнаважваецца, гарманічна паядноўваецца з пачуццёвасцю, лірычнай шчырасцю і пранікнёнасцю.

мая радзіма, драматычная паэзія, філасоўская лірыка, гуманізм